De pijn van een hernia accepteren

De pijn van een hernia accepteren

logo2

Net toen ik dacht dat alle ellende voorbij was, kreeg ik een hernia. Ik was net herstellende van een zware been operatie, waar ik psychisch erg door belast werd, en toen dit weer een beetje beter ging, kreeg ik een hernia. Het was pech hebben, zei de dokter. Het had wellicht wat te maken met de vele rust die ik had gehad door het been, en het hele systeem van het lichaam was veranderd waardoor een hernia makkelijker kan ontstaan, maar het was vooral een groot lichamelijk ongemak waar ik niks aan kon doen. Ik leerde net een beetje met de pijn omgaan en moest opeens met een andere pijn proberen te dealen. Het was dus een heftige tijd, ik kreeg genoeg pijnstillers, maar hier werd ik ook niet al te vrolijk van. Ik hou niet zo van pijnstillers, vooral niet zware, die je gemoedstoestand ook kunnen beïnvloeden, maar wanneer je lichaam aangeeft dat het ernstig is, dan heb je ze nodig. Ik had gelukkig wel geleerd van de afgelopen maanden en probeerde de pijn van de hernia te accepteren, wanneer ik het weg duw, wordt het alleen maar erger. Ook ging ik naar osteopathie, de therapeut heeft mij ontzettend veel geholpen en daardoor ben ik echt gegroeid. Ik voel nu veel beter mijn lichaam aan. Alles gaat voorbij, dit heb ik geleerd. Dus wanneer ik pijn ervaar, van bijvoorbeeld de hernia, raak ik niet meer in paniek, maar neem ik rust en bedenk ik mij dat alles wel voorbij gaat. Anders wordt het al gauw een drukke bedoeling in mijn hoofd, wat ik al aangaf, ik kan slecht tegen pijn. Ik heb niet echt een hoge of lage pijngrens, maar raak gewoon snel in paniek wanneer de pijn toeslaat, misschien omdat je er geen controle over hebt, dit lijkt mij wel een logische verklaring.